Verhuizen
In de categorie ‘alledaagse drama’s en te vermijden gebeurtenissen’ staat verhuizen wat mij betreft op nummer één. Ik vind het vreselijk, je met zoveel beslissingen nemen en het is vaak erg veel werk. In de categorie ‘vrienden en familie helpen’ staat verhuizen ook hoog op de lijst. Alleen dat is vooral zo omdat het voor de verhuizer zelf een alledaags stressvol drama is, en je de ander er dus enorm mee helpt. Vaak is het bovendien gezellig, en draag je als verhuishelper die stress gelukkig niet. Ik schep verder een genoegen in het verhuizen van anderen, omdat je eigenlijk een heel leuk privé-inkijkje krijgt in iemands leven en voorliefdes.
Vorige week hielp ik namelijk mijn zus met haar verhuizing en dat was een traktatie op zich. Het leuke aan die verhuizing is dat haar woonkamer werkelijk het mooiste voorbeeld is van een zogenaamde Oosterse woonkamer die ik ken. Ze heeft veel gereisd ook op verschillende plaatsen op de wereld gewoond. Bovendien heeft ze bij uitstek een gevoel voor mooie zaken en kwaliteit. Het is dus niet vreemd dat haar woonkamer zo prachtig is ingericht met Oriëntaals moois. En het was een genot om die mooie spullen vast te houden en in te pakken, op weg naar een nieuw huis waar ze in nieuwe opstelling opnieuw blikvangers en decoratie zouden gaan vormen.
In iedere ruimte van haar en-suite woonkamer heeft zij verschillende tapijten liggen. Een zacht beige zijden Iraans geknoopt kleed in de voorkamer, een groot blauw met rood Marokkaans kleed met Berber-motieven in de eetkamer. Ik heb hier zo vaak naar haar tapijten zitten kijken, en als ik eerlijk ben ook op de kleden gelegen, omdat ze zo mooi en zacht zijn. En nu rol ik ze op en leg ze klaar om in de verhuiswagen te worden geladen. Haar zeldzame Tibetaanse boeddhistische snuisterijen pak ik zorgvuldig in in vloeipapier en zet ze in een doos. Ik probeer me voor te stellen of ze in haar nieuwe huis opnieuw deze buffetkast zullen sieren, of dat ze heel ergens anders een nieuw leven krijgen. Ook het handbeschilderde Mongoolse bijzettafeltje pak ik voorzichtig in zodat het niet beschadigt. Het is eigenlijk wat laag om te gebruiken, maar dat hoort bij zo’n uniek artefact. Mongoolse nomaden, die leven in een yurt, een grote ronde tent, zitten vaak op kussens op de grond, en dan heeft het tafeltje juist precies de goede hoogte.
En zo waren er nog veel meer bijzondere accessoires in haar Oosterse woonkamer waarmee ik me vermaakte terwijl ik ze begeleidde naar een nieuwe plaats in een – vast en zeker – even fijn huis.